۳. عواطف، احساسات و ادراکات منفی (از قبیل: خجالت، احساس گناه، آشفتگی، پایین آمدن عزت نفس و نداشتن اعتماد به نفس): این افراد اغلب به خاطر ناتوانی در روان صحبت کردن، خجالت می کشند. همین طور، چون در برقراری ارتباط با دیگران مشکلاتی دارند، اغلب احساس پوچی و بیهودگی می کنند. آن ها از اینکه به خاطر لکنت نمی توانند به خواسته های خود دست یابند، احساس گناه می کنند، و به خاطر روان نبودن گفتارشان و بی حوصلگی شنونده ها احساس ناراحتی می کنند.

۴. ترس از موقعیت گفتاری ویژه: بیشتر افراد دارای لکنت از موقعیت های گفتاری ویژه مثل استفاده از تلفن، سفارش غذا در رستوران، پرسیدن نشانی از رهگذرو غیره می ترسند. وقوع لکنت معمولاٌ وقتی که فرد دارای لکنت با شخص دارای قدرت، مانند: پلیس، پدرومادر، معلم، یا رئیس خود صحبت می کند، بیشتر می شود. افراد دارای لکنت معمولاٌ وقتی که در تنهایی با خودشان حرف می زنند، یا زمانی که در خلوت با یک حیوان اهلی صحبت می کنند، به هیچ وجه لکنت ندارند. این افراد اغلب وقتی که با همسرشان صحبت می کنند، کمتر به لکنت می افتند، احتمالاٌ به این دلیل که همسر تا اندازه ای خود دوم او محسوب می شود.

۵. استفاده از آغازگرها و پرکننده ها:‌ افراد دارای لکنت گاهی برای شروع صحبت از کلمات یا صداهای غیرضروری استفاده می‌کنند، مانند “آه”، “اممم”، یا “خب”. این پرکننده‌ها به آن‌ها کمک می‌کنند تا زمان بیشتری برای غلبه بر انسدادهای گفتاری داشته باشند، اما در عین حال ممکن است گفتارشان را طولانی‌تر و نامنسجم‌تر نشان دهد.

۶. شگردهای اجتناب: زمانی که فرد دارای لکنت احساس کند ممکن است روی واژه های خاصی گیر کند، اغلب از واژه ی دیگر با معنای مشابه، استفاده می کند. بیشتر وقت ها این واژه ی جایگزین شده کمتر با موضوع تناسب دارد، و ممکن است این استنباط را تقویت کند که او برای برقراری ارتباط مؤثر توانایی ندارد. گاهی افراد دارای لکنت چیزی می گویند که با آن چیزی که می خواستند بگویند، کاملاٌ متفاوت است.

۷. کناره گیری: روش دیگر فرار از چنگ لکنت، پرهیز از صحبت کردن است. احتمالاٌ لحظه ای را به خاطر می آورید که مجبور بوده اید به گفتار نامفهوم شخصی که از صحبت کردن هراس داشته است، گوش کنید. این حالت احتمالاٌ از ناکام کننده ترین موقعیت ها است که فرد دارای لکنت به اجبار آن را تحمل می کند.

۸. پرهیز از ارتباط چشمی: اجتناب از برقراری ارتباط چشمی یکی از رفتارهای شایع در افراد دارای لکنت است. این رفتار معمولاً از احساس خجالت یا نگرانی از واکنش‌های دیگران ناشی می‌شود. آن‌ها ممکن است هنگام لکنت از نگاه مستقیم به مخاطب خودداری کنند تا تأثیر منفی لکنت بر روابطشان را کاهش دهند.

۹. تمایل به بی حرکت ایستادن: برخی افراد دارای لکنت در لحظات لکنت، تمایل دارند بدن خود را کاملاً بی‌حرکت نگه دارند. این رفتار می‌تواند تلاشی ناخودآگاه برای تمرکز بیشتر بر کنترل عضلات گفتاری یا کاهش توجه دیگران به لکنت باشد.

۱۰. با صدای آهسته صحبت کردن: صحبت کردن با صدای آهسته ممکن است به‌عنوان روشی برای کاهش فشار روانی و فیزیکی هنگام تولید گفتار استفاده شود. این استراتژی می‌تواند به کاهش وقوع لکنت کمک کند، اما در عین حال ممکن است گفتار فرد را بیش‌ ازحد محتاطانه یا نامطمئن جلوه دهد.

۱۱. مقاومت نسبت به تغییر: درسطح خوداگاه، به طور مسلم بیشتر افراد دارای لکنت دوست دارند که لکنت نکنند، ولی مقاومت نسبت به تغییر جزء ماهیت و فطرت انسان است. هر فرد دارای لکنت می داند که اگر روان صحبت کند از او انتظار می رود که بیشتر صحبت کند و اجتماعی تر شود، ولی ضمیر ناخوداگاه او ممکن است فکر کند او توانایی انجام این کار را ندارد. بنابراین، ذهن ناخوداگاه او نسبت به این تغییر از خود مقاومت نشان می دهد. تمثیل کوه یخ شیهان به توصیف این حقیقت می پردازد که بیشترین تجربه فرد از لکنت در “زیر سطح” قرار دارد.