لکنت یک اختلال پیچیده است که عوامل ژنتیکی و نورو‌فیزیولوژیکی در آغاز و پایداری آن نقش دارند. پژوهش‌ها نشان می‌دهند ژن‌ها به تنهایی عامل ایجاد لکنت نیستند، بلکه احتمال آن را افزایش می‌دهند. عواملی نظیر سرعت گفتار، تحمل کم در برابر ناامیدی و تنش عضلانی نیز ممکن است به لکنت منجر شوند. علاوه بر این، تفاوت‌های ساختاری و عملکردی مغز، مرتبط با لکنت شناخته شده‌اند، اما هنوز مشخص نیست که آیا این تفاوت‌ها علت لکنت هستند یا پاسخ به آن.

سازمان بهداشت جهانی (WHO) دو چارچوب برای طبقه‌بندی اختلالات طراحی کرده است که علاوه بر تشخیص اختلال، تأثیر آن بر زندگی فرد را بررسی می‌کند. چارچوب ICIDH با سه مؤلفه آسیب، ناتوانی و معلولیت، تجربه فرد از اختلال را توصیف می‌کند و برای ارزیابی نتایج درمان مفید است. با این حال، به دلیل پیچیدگی و عدم تمایز کافی میان ناتوانی و معلولیت، انتقاداتی به آن وارد شده است.

نتایج مطالعات نشان می دهد، میزان شیوع لکنت در کل جمعیت ۰/۷۲% بوده، با میزان شیوع بالاتر در کودکان کوچکتر (۴/۱-۴۴/۱) و کمترین میزان در دوران بزرگسالی(۰/۵۳). نسبت مردان به زنان ۳/۲ به ۱ در کودکان کوچکتر و ۴ به ۱ در نوجوانان و ۳/۲ به ۱ در همه سنین است. ما در کل کشورمان هیچگونه آمار کلی از تعداد افراد دارای لکنت نداریم و صرفاً آمارهای متفاوت در بعضی از شهرها ذکرشده است. آمار ارائه شده درنوشته ها متعلق به جوامع دیگر می باشد و تعمیم آن درکشور خودمان صحیح به نظرنمی رسد، چراکه مطالعات نشان داده که در “بعضی جوامع اصلاً لکنتی وجود ندارد وبرعکس درجوامع دیگری این عارضه فراوان است.