لحظه ی لکنت یک انقباض ناگهانی و غیر ارادی است که در یک یا گروهی از عضلات گفتاری اتفاق می افتد. در اختلال لكنت، كه يك پديده پيچيده و چند بعدي است، چيزي بيش از ويژگي هاي سطحي وجود دارد. شايد در اين زمينه مشهورترين توصيف، تمثيل كوه يخ شيهان باشد. براساس اين تمثيل اختلال لكنت مانند يك كوه يخ شناور است، اين كوه يخ داراي يك بخش پيدا و يك بخش پنهان است. بخش پيدا، آن بخش از كوه يخ است كه در بالاي سطح آب قرار دارد و فقط ده درصد از تمام آن را تشكيل مي دهد. اين بخش از لکنت را مي توان به دو بعد تقسيم نمود:

 اسپاسم هاي عضلاني توأم با توليد گفتار

 رفتارهايي كه به طور آشكار با تلاش گوينده جهت رهايي از اسپاسم ها، كنترل آنها يا اجتناب از آنها، مرتبط و وابسته هستند. اسپاسم هاي لكنت اساساً يا از نوع تونيك (انقباض عضلاني مداوم مانند قفل و كشيده گويي) مي باشند، يا از نوع كلونيك (انقباض عضلاني مکرر مانند انواع تكرارها). نود درصد باقي مانده زير آب است و نمي توان آن را از بالا مشاهده كرد. اين بخش شامل رفتارهاي اجتنابي پنهان و به طور كلي شامل احساسات و عواطفي می شودكه در فرد در اثر لكنت به وجود مي‌آيند. بخش پنهانی شامل موارد زیر است:

1. سفت کردن عضلات مکانیزم والسالوا
2. الگوهای تنفسی نامنظم
3. عواطف، احساسات و ادراکات منفی (از قبیل: خجالت، احساس گناه، آشفتگی، پایین آمدن عزت نفس و نداشتن اعتماد به نفس): این افراد اغلب به خاطر ناتوانی در روان صحبت کردن، خجالت می کشند. همین طور، چون در برقراری ارتباط با دیگران مشکلاتی دارند، اغلب احساس پوچی و بیهودگی می کنند. آن ها از اینکه به خاطر لکنت نمی توانند به خواسته های خود دست یابند، احساس گناه می کنند، و به خاطر روان نبودن گفتارشان و بی حوصلگی شنونده ها احساس ناراحتی می کنند.
4. ترس از موقعیت گفتاری ویژه: بیشتر افراد دارای لکنت از موقعیت های گفتاری ویژه مثل استفاده از تلفن، سفارش غذا در رستوران، پرسیدن نشانی از رهگذرو غیره می ترسند. وقوع لکنت معمولاٌ وقتی که فرد دارای لکنت با شخص دارای قدرت، مانند: پلیس، پدرومادر، معلم، یا رئیس خود صحبت می کند، بیشتر می شود. افراد دارای لکنت معمولاٌ وقتی که در تنهایی با خودشان حرف می زنند، یا زمانی که در خلوت با یک حیوان اهلی صحبت می کنند، به هیچ وجه لکنت ندارند. این افراد اغلب وقتی که با همسرشان صحبت می کنند، کمتر به لکنت می افتند، احتمالاٌ به این دلیل که همسر تا اندازه ای خود دوم او محسوب می شود.
5. استفاده از آغازگرها و پرکننده ها
6. شگردهای اجتناب: زمانی که فرد دارای لکنت احساس کند ممکن است روی واژه های خاصی گیر کند، اغلب از واژه ی دیگر با معنای مشابه، استفاده می کند. بیشتر وقت ها این واژه ی جایگزین شده کمتر با موضوع تناسب دارد، و ممکن است این استنباط را تقویت کند که او برای برقراری ارتباط مؤثر توانایی ندارد. گاهی افراد دارای لکنت چیزی می گویند که با آن چیزی که می خواستند بگویند، کاملاٌ متفاوت است.
7. کناره گیری: روش دیگر فرار از چنگ لکنت، پرهیز از صحبت کردن است. احتمالاٌ لحظه ای را به خاطر می آورید که مجبور بوده اید به گفتار نامفهوم شخصی که از صحبت کردن هراس داشته است، گوش کنید. این حالت احتمالاٌ از ناکام کننده ترین موقعیت ها است که فرد دارای لکنت به اجبار آن را تحمل می کند.
8. پرهیز از ارتباط چشمی
9. تمایل به بی حرکت ایستادن
10. با صدای آهسته صحبت کردن
11. مقاومت نسبت به تغییر: درسطح خوداگاه، به طور مسلم بیشتر افراد دارای لکنت دوست دارند که لکنت نکنند، ولی مقاومت نسبت به تغییر جزء ماهیت و فطرت انسان است. هر فرد دارای لکنت می داند که اگر روان صحبت کند از او انتظار می رود که بیشتر صحبت کند و اجتماعی تر شود، ولی ضمیر ناخوداگاه او ممکن است فکر کند او توانایی انجام این کار را ندارد. بنابراین، ذهن ناخوداگاه او نسبت به این تغییر از خود مقاومت نشان می دهد. تمثیل کوه یخ شیهان به توصیف این حقیقت می پردازد که بیشترین تجربه فرد از لکنت در “زیر سطح”قرار دارد.