۲- عواملی که بر رشد لکنت و خطر مزمن شدن آن کمک می‌کنند

توافق مهمی مبنی بر این موضوع وجود دارد که تعامل یا اثرات متقابل بین عوامل زیربنایی آسیب‌پذیر و خلق و خویی کودک و محیط زبانی و اجتماعی وی وجود دارد که به پیشرفت و رشد لکنت و خطر مزمن شدن آن کمک می‌کنند.

عوامل زبانی

تاکنون پژوهش‌ها نشان داده‌اند که هیچ تفاوتی در توانمندی های کلی زبانی کودکان دارای لکنت وجود ندارد. اما در مطالعه‌ی اخیر، زبان درکی و بیانی و مهارت‌های واجشناختی را در کودکان دارای لکنت و کودکان بدون لکنت ارزیابی نمودند و به از هم گسیختگی یا ناسازگاری‌ها در یا بین مؤلفه‌های مرتبط با این مهارت‌ها نگاه کردند. آنها دریافتند که کودکان دارای لکنت نسبت به همتایان روان خود، این ناسازگاری‌هارا به میزان ۳ برابر بیشتر نشان می‌دهند. البته کودکانی نیز وجود داشتند که این گسستگی‌ها را نشان ندادند. این موضوع بیانگر این است که گسستگی‌های زبانی به نوبه خود نمی‌توانند منجر به آغاز لکنت شوند اما می توانند با سایر عوامل ترکیب شوند یا به ناپایداری و ثبات لکنت مرتبط باشند. نقش مهارت‌های واجشناختی نیز به خوبی مورد پژوهش و بررسی قرار گرفته است که نشان می‌دهند نسبت‌های بالایی از کودکان دارای لکنت، دارای آسیب‌های گفتاری می‌باشند. علاوه بر این موضوع، ارتباطی بین مهارت‌های واجشناختی ضعیف و مزمن شدن لکنت یافت شده است.

جنسیت

پژوهش‌ها نشان می‌دهند که به نظر می‌رسد پایداری لکنت در پسرها بیشتر از دخترها می‌باشد.

زمان آغاز لکنت

در اکثر کودکان بهبودی در ۱۲ ماه اول تا ۱۸ ماه بعد از آغاز لکنت اتفاق می‌افتد. اگرچه برخی کودکان بعد از این دوره به روانی دست خواهند یافت. اما با افزایش سن و طول مدت زمان آغاز لکنت احتمال بهبودی کاهش می‌یابد. همچنین در این مطالعات دریافتند کودکانی که لکنت مزمن دارند، یک سطح پایداری از لکنت را طی زمان نشان می‌دهند. در مقابل کودکانی که بهبود می‌یابند، کاهش قابل توجهی در میزان لکنت طی اولین سال بعد از آغاز لکنت خود نشان می‌دهند و این الگوی بهبودی طی زمان ادامه می‌یابد.

عوامل روانی- عاطفی

پژوهش‌های زیادی در زمینه بررسی نقش عوامل روان‌شناختی، خصوصا خلق و خو انجام شده اند. نتایج نشان می دهد که این عوامل به مزمن شدن لکنت کمک می‌کنند. خصوصیات خلق و خویی نظیر حساسیت، بازداری و واکنش‌پذیری در بین سایر خصوصیات ممکن است لکنت را تشدید یا حفظ کند. پژوهش‌ها نشان می‌دهند کودکانی که لکنت می‌کنند حساس‌تر می‌باشند و از ابراز احساسات خود جلوگیری می‌کنند.گفته می‌شود کودکانی که لکنت می‌کنند ممکن است در برابر گسیختگی در گفتارشان کم تحمل باشند و به طریقی واکنش نشان می‌دهند. این موضوع باعث می‌شود به جای بهبود مشکل، وضعیت بدتر می‌شود. یافته‌های پژوهشی جدید پیشنهاد کرده است که هر چقدر کودکان پیش‌دبستانی لکنت می‌کنند، واکنش عاطفی بیشتری را تجربه می نمایند همراه با ناتوانی در کنترل منعطف توجهشان و تنظیم عواطف تجربه شده، ممکن است منجر به مشکلاتی در ایجاد گفتار و زبان روان این کودکان شود. در محیط کلینیکی مرکز پالین، والدین غالبا کودکشان را اینگونه توصیف می‌نمایند: ” بسیار حساسند” ، ” براحتی ناراحت می‌شوند” و ” کمی نگران هستند”. علاوه بر این، والدین می‌گویند کودکشان به نظر می‌رسد خودش را بر اساس استانداردهای سطح بالا تنظیم می‌کند و اینکه عالی‌ترین کودک باشند، دوست دارند همه چیز را به درستی انجام دهند، غالبا برای خواهش کردن یا درخواست مضطرب می‌شوند. همچنین خلق و خوی یک کودک ممکن است بر این موضوع اثر بگذارد که او چگونه به سبک‌های مختلف تعامل والدین پاسخ دهد. پژوهش‌های زیادی نشان می دهند که خلق و خوی کودک، نقش مهمی در پیشرفت لکنت و احتمالا مزمن شدن آن ایفا می‌کند. بنابراین خلق و خو ممکن است یک متغیر مهم باشد و باید در درمان در نظر گرفته شود.

محیط ارتباطی

سبک‌های تعاملی

اگرچه هیچ گونه شواهدی مبنی بر نقش سبک‌های تعاملی والدین در آغاز لکنت وجود ندارد، اما کلوث و همکاران (۱۹۹۸) شواهدی را از یک مطالعه طولی فراهم آوردند که در آن مادران در تعاملشان با کودک دارای لکنت، تغییراتی را ایجاد کردند. این مطالعه نشان داد که بعد از شروع لکنت در کودکان؛ مادران بیشتر تمایل داشتند دخالت کنند، نوبت‌های بیشتری را به خود اختصاص دهند، از مکث‌های کوتاه‌تری استفاده نمایند، درخواست‎‌‎های بیشتری برای دریافت اطلاعات داشته باشند و از جملات تأیید کننده بیشتری نسبت به قبل از آغاز لکنت استفاده کنند. رومل نیز به عواملی که بر پیشرفت لکنت اثر می‌گذارد، توجه نمود و دریافت که هر چقدر زبان مادر پیچیده‌تر باشد و تفاوت‌های بیشتری بین متغیرهای زبانی کودک و مادر وجود داشته باشد، شانس پایداری و ثبات لکنت افزایش می‌یابد.