عوامل روانی- عاطفی

پژوهش‌های زیادی در زمینه بررسی نقش عوامل روان‌شناختی، خصوصا خلق و خو انجام شده اند. نتایج نشان می دهد که این عوامل به مزمن شدن لکنت کمک می‌کنند. خصوصیات خلق و خویی نظیر حساسیت، بازداری و واکنش‌پذیری در بین سایر خصوصیات ممکن است لکنت را تشدید یا حفظ کند. پژوهش‌ها نشان می‌دهند کودکانی که لکنت می‌کنند حساس‌تر می‌باشند و از ابراز احساسات خود جلوگیری می‌کنند.گفته می‌شود کودکانی که لکنت می‌کنند ممکن است در برابر گسیختگی در گفتارشان کم تحمل باشند و به طریقی واکنش نشان می‌دهند. این موضوع باعث می‌شود به جای بهبود مشکل، وضعیت بدتر می‌شود. یافته‌های پژوهشی جدید پیشنهاد کرده است که هر چقدر کودکان پیش‌دبستانی لکنت می‌کنند، واکنش عاطفی بیشتری را تجربه می نمایند همراه با ناتوانی در کنترل منعطف توجهشان و تنظیم عواطف تجربه شده، ممکن است منجر به مشکلاتی در ایجاد گفتار و زبان روان این کودکان شود.

در محیط کلینیکی مرکز پالین، والدین غالبا کودکشان را اینگونه توصیف می‌نمایند: ” بسیار حساسند” ، ” براحتی ناراحت می‌شوند” و ” کمی نگران هستند”. علاوه بر این، والدین می‌گویند کودکشان به نظر می‌رسد خودش را بر اساس استانداردهای سطح بالا تنظیم می‌کند و اینکه عالی‌ترین کودک باشند، دوست دارند همه چیز را به درستی انجام دهند، غالبا برای خواهش کردن یا درخواست مضطرب می‌شوند. همچنین خلق و خوی یک کودک ممکن است بر این موضوع اثر بگذارد که او چگونه به سبک‌های مختلف تعامل والدین پاسخ دهد. پژوهش‌های زیادی نشان می دهند که خلق و خوی کودک، نقش مهمی در پیشرفت لکنت و احتمالا مزمن شدن آن ایفا می‌کند. بنابراین خلق و خو ممکن است یک متغیر مهم باشد و باید در درمان در نظر گرفته شود.

محیط ارتباطی

محیط ارتباطی که از عوامل موثر بر لکنت زبان است می‌تواند نقش مهمی در پایداری یا بهبود لکنت داشته باشد. برخی پژوهش‌ها نشان داده‌اند که کودکان دارای لکنت ممکن است حساسیت بیشتری نسبت به ویژگی‌های محیط زبانی و اجتماعی خود نشان دهند. این حساسیت می‌تواند در پاسخ به فشارهای ارتباطی، مانند درخواست‌های مکرر یا تعاملات پرتنش، به افزایش گسیختگی گفتار منجر شود. همچنین، زبان پیچیده‌تر والدین و ناهماهنگی‌های زبانی میان والدین و کودک، می‌تواند فشار بیشتری بر کودکان وارد کرده و لکنت را تثبیت کند. ایجاد محیطی حامی، که در آن کودک بدون نگرانی از قضاوت صحبت کند، می‌تواند تأثیر مثبتی بر کاهش شدت لکنت داشته باشد. بنابراین، والدین باید به استفاده از زبان ساده‌تر، کاهش فشارهای ارتباطی و تقویت اعتماد به نفس کودک توجه ویژه‌ای داشته باشند.

سبک‌های تعاملی

اگرچه هیچ گونه شواهدی مبنی بر نقش سبک‌های تعاملی والدین در آغاز لکنت وجود ندارد، اما کلوث و همکاران (۱۹۹۸) شواهدی را از یک مطالعه طولی فراهم آوردند که در آن مادران در تعاملشان با کودک دارای لکنت، تغییراتی را ایجاد کردند. این مطالعه نشان داد که بعد از شروع لکنت در کودکان؛ مادران بیشتر تمایل داشتند دخالت کنند، نوبت‌های بیشتری را به خود اختصاص دهند، از مکث‌های کوتاه‌تری استفاده نمایند، درخواست‎‌‎های بیشتری برای دریافت اطلاعات داشته باشند و از جملات تأیید کننده بیشتری نسبت به قبل از آغاز لکنت استفاده کنند. رومل نیز به عوامل موثر بر لکنت زبان و عواملی که بر پیشرفت لکنت اثر می‌گذارد، توجه نمود و دریافت که هر چقدر زبان مادر پیچیده‌تر باشد و تفاوت‌های بیشتری بین متغیرهای زبانی کودک و مادر وجود داشته باشد، شانس پایداری و ثبات لکنت افزایش می‌یابد.